چرایی اهمیت پوشش های ضد جلبک و ضد خزه
رسوب دریایی تجمع میکروارگانیسم‌ها و ماکرو ارگانیسم‌ها روی سطوح غوطه‌ور تعریف می شوند که منجر به اثرات منفی اقتصادی، زیست‌محیطی و حتی ایمنی می‌شوند. رسوب گیری دریایی باعث ایجاد ناهمواری سطحی می شود که باعث افزایش مقاومت در برابر کشش کشتی در حال حرکت و در نتیجه افزایش مصرف سوخت و انتشار گازهای گلخانه ای می شود. رسوبات آهکی سنگین ممکن است منجر به بیش از 85٪ آسیب شود. علاوه بر این، حتی لایه های لجنی می توانند منجر به افزایش قابل توجه مقاومت کششی کشتی (تقریباً 20٪) شوند.
از عوارض چسبندگی رسوب های دریایی به انواع کشتی ها و سازه ها:
یکی دیگر از اثرات رسوب گیری دریایی، خراب شدن پوشش ها و ایجاد خوردگی برای آن ها می باشد. ته نشین شدن رسوب باعث افزایش تعداد دفعات عملیات داک می شود، که به دنبال آن نیاز به تمیز کردن اضافی بدنه یا حتی در تعویض، تغییر و تعمیر پوشش اضافی بدنه بوجود می آید که بسیار پر هزینه است. کشتی های آلوده رایج ترین ناقل گونه های دریایی هستند که انواع گونه های دریایی خود را به بدنه کشتی می چسبانند که منجر به ورود گونه های مهاجم و غیر بومی به محیط های بومی و حتی غیر بومی (پدیده جابجایی) می شوند.
اثرات اکوسیستمی، اقتصادی و اجتماعی ناشی از رسوب گیری دریایی:
اثرات این پدیده می تواند فرآیندهای اکوسیستم را تغییر دهد. از سوی دیگر، می‌تواند اثرات اقتصادی و اجتماعی از جمله هزینه‌های مدیریت، تأثیر بر سلامت انسان، هزینه‌های تعمیر و نگهداری و اقدامات کنترلی داشته باشد. با محدود کردن چسبندگی موجودات دریایی، تخمین زده می‌شود که پوشش‌های ضد رسوب دریایی باعث صرفه‌جویی در مصرف سوخت به میزان سالانه 60 میلیارد دلار، کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای به میزان 384 میلیون، 3.6 میلیون تن برای دی اکسید کربن و دی اکسید گوگرد در سال، به صنعت کشتیرانی می‌شود.
پایه ی پوشش های ضد جلبک و ضد خزه از کجاست؟
از زمان های قدیم، پوشش های ضد رسوب برای جلوگیری از تجمع و رسوب ارگانیسم های آلوده ساخته شده اند. پوشش‌های پایه زمین مانند فلزات سنگین (سرب) یا سمی (آرسنیک) اولین تکنیک‌های مورد استفاده بودند. در اواسط دهه 1960، پوشش‌های کوپلیمر خود پولیش شونده بر پایه TBT با هزینه تولید متوسط جز اولین پوشش های با دوام تا 5 سال مورد استفاده قرار گرفتند. با این حال، در اواخر دهه 1970، چندین مطالعه نشان داد که ترکیبات مبتنی بر TBT اثرات نامطلوبی بر زیست دریا دارند به طوری که دولت ها را وادار کرد تا استفاده از آن را محدود کنند.
در سال 1982، فرانسه اولین کشوری بود که استفاده از رنگ های ضد رسوب مبتنی بر TBT را در کشتی هایی با طول کمتر از 25 متر ممنوع کرد. در اکتبر 2001، سازمان بین المللی دریانوردی تصمیم گرفت استفاده از این نوع بیوسیدها را در ساخت رنگ های ضد جلبک و ضد خزه ممنوع کند.
محدودیت در استفاده از TBT منجر به استفاده از رنگ های مبتنی بر مس می شود، اما مس و سایر فلزات نیز ممکن است مشکلاتی را برای محیط زیست ایجاد کند. همراه با افزایش استفاده از مس در این رنگ ها، چندین جایگزین برای TBT مانند استفاده از بیوسیدهای مصنوعی و طبیعی ایجاد شد.
با این حال، هزینه‌های جهانی توسعه زیست‌کش‌های حاوی بیوسیدها افزایش یافت، زیرا تحت قوانین محدودکننده‌ای قرار گرفته‌اند، به‌عنوان مثال، مقررات اروپایی محصولات بیوسیدال (BPR, 528/2012).
معرفی پوشش ضد جلبک و خزه نانوکامپوزیتی AS-MCR:
طبق تاریخچه کوتاهی که بیان شد نشان می دهد، ساخت پوشش های ضد جلبک و ضد خزه متفاوتی جهت زدودن رسوب های مختلفی که از طریق محیط دریا به بدنه سازه های موجود در آب، کشتی ها، قایق ها و… مورد توجه بوده است. از این پیشرفت تکنولوژی روزانه انواع مختلفی از پوشش های ضد خزه و ضد جلبک را در سراسر دنیا به بازار عرضه می کند که یکی از بهترین نوع آن ها پوشش ضد خزه و ضد جلبک نانو کامپوزیتی AS-MCR می باشد که در نوع خود محصولی منحصر بفرد است.
پوشش ضد جلبک و خزه نانوکامپوزیتی AS-MCR نسبت به نمونه های دیگر دارای مقاومت و طول عمر بالاتری است. در ساخت این پوشش از یک رزین پایه آب استفاده شده است که با توزیع یکنواخت نانوذرات در ساختار آن، دارای قابلیت ضد آب می باشد. مکانیزم عملکردی بدلیل مجاورت خزه ها با نانو ذرات، علاوه بر سر خوردن خزه باعث از بین رفتن خزه ها و میکروارگانیسم ها می شود.
از دیگر ویژگی های منحصر بفرد این محصول، طیف رنگی مختلف بر پایه آب است (توجه: باید درصد مواد مورد نظر به حدی باشد که رزین را تحت تاثیر قرار ندهد). طول عمر این محصول 3 سال تخمین زده شده است.